Co wy na to ?

a co wy na to żeby jutro zapodać kolejny rozdzialik? :D

Rozdział 3

ZMARTWYCHWSTAJĘ!!! Wybaczcie, że tak długo nie było rozdziału ale szkoła, koń itd. Napisałam już kolejny rozdział (4) jak zobaczę aktywność - wrzucam :)

Wchodząc głębiej w las celowo zboczyłem że ścieżki. I tak nie zgubiłbym się, te lasy znam jak własną kieszeń.
Po czasie dotarłem do strumienia. O dziwo nie byłem sam. Przede mną zauważyłem dziewczynę. Siedziała koło strumienia, zapatrzona w srebrzystą wodę. Mimo, że siedziała, dostrzegłem, że jest dość wysoka i szczupła. Jej włosy były długie, koloru wiśniowego. Wyglądała na smutną. Nie chcąc jej wystraszyć postanowiłem pozostać w ukryciu i jeszcze chwilę ją poobserwować, zaciekawiło mnie co może robić młoda dziewczyna w samym środku lasu, zważając na to, że Daunt Hills nie jest znane z miłośników natury, w tych stronach zieleń się tylko tępi. Bardzo mnie to martwi ale za dużo z tym nie mogę zrobić. Dziewczyna przysunęła się bliżej brzegu strumienia i nachyliła nad nim. Przyjrzałem się jej twarzy i nie dowierzałem swoim najczęściej niezawodnym oczom. 
Jej oczy rozbłysły. Coś przebiegło za mną więc odruchowo się odwróciłem ale zobaczyłem tylko wiewiórkę. Odwróciłem się z powrotem. 
Zauważyłem, że dziewczyna znikła. Rozejrzałem się wokół po czym wróciłem wzrokiem w miejsce, przy którym zauważyłem nieznajomą. 
-Mogę wiedzieć czemu się tak czaisz? -Wzdrygnąłem się na dźwięk ludzkiego głosu.
-Yyy...- zacząłem się jąkać - często tu przychodzę i jeszcze na nikogo się nie natknąłem. Nie chciałem cię wystraszyć.
-Mówisz to do dziewczyny włóczącej się samej po lesie? - Zrobiła zdziwioną minę.
-No tak - zamyśliłem się. - wybacz.
-Wiesz, las nie należy tylko do mnie więc nie masz za co. - Wydusiła delikatny uśmiech. - Ja już pójdę.
-Nie! - krzyknąłem. Dziewczyna się wzdrygnęła i popatrzała na mnie jak na wariata. - Poczekaj, mam jedno pytanie.
-Słucham... - odpowiedziała niepewnie.
-Chwilę patrzyłem na ciebie. Tam przy strumieniu. Gdy nachyliłaś się nad taflą wody dostrzegłem twoje oczy. Świeciły. - Spojrzałem na nią znacząco.
-Co? Nie. Musiało ci się przywidzieć. - Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Podbiegłem i złapałem ją za ramię. Odwróciła się, chwyciła mnie za nadgarstek i odepchnęła mnie, tak mocno, że aż się zachwiałem. Prawie przewróciłem. Czy to znaczy, że ona też może być Wilkokrwistą? Wiedziałem, że istnieją inni ale sądziłem, że jesteśmy bardzo rzadcy. Na twarz nieznajomej wpłynął dziwny wyraz, ani przerażenia ani strachu...
-Przepraszam - Odpowiedziała trzęsącym się głosem. - Ja...Ja nie wiem co się ostatnio ze mną dzieje.
-Jak masz na imię? - Zapytałem.
-Luna. Ale co to ma...
-Wiem co się z tobą dzieje - Przerwałem jej i spojrzałem w ziemię.
 Nagle przypomniałem sobie jak to było ze mną...Gdy miałem piętnaście lat wracałem wieczorem od kolegi. Chciałem skrócić drogę i poszedłem ścieżką przez las. Idąc usłyszałem szelest w krzakach, odwróciłem się ale nic nie zobaczyłem. Wróciłem do mojej drogi. Ale zagradzał mi ją wielki pies, nie chciałem uciekać, bo wiedziałem, że to tylko pogorszy moją sytuację. Pies podchodził coraz bliżej, gdy był na tyle blisko abym mógł ujrzeć go w całej okazałości serce przestało mi bić. To nie był pies. To był wilk. 
Nie wyglądał na wściekłego a wręcz przeciwnie był dziwnie spokojny i opanowany, w przeciwieństwie do mnie. Popatrzył w moje oczy. Podszedł jeszcze bliżej. Wewnątrz głowy usłyszałem jakby głos: "Kiedyś mi podziękujesz" Po czym zatopił śnieżno-białe kły w moim ramieniu. Zawyłem z bólu a wilk nagle zniknął. Zacząłem obficie krwawić ale tylko przez chwilę, rana przybrała zupełnie inny rozmiar i kształt. Wyglądała jak zwykła blizna. Po powrocie do domu postanowiłem o niczym nie mówić rodzicom ale mam zauważyła kawałek rany. Zawołała mnie w tedy do siebie, przytuliła i powiedziała, że wie co mi się stało i opowiedziała mi o wilkokrwistych. Nie wiedziałem skąd miała o tym pojęcie. Nie wiedziałem, że istnieje coś takiego jak wilkokrwisty...Zawsze chciałem spytać skąd mama to wszystko wie ale za długo to odkładałem...Nie zdążyłem. Jedyne co mi powtarzała, że ani ona ani tata nie mają tej mocy. Pamiętam jej słowa "Wiem, że czeka cię walka, walka, w której nie poradzisz sobie bez nadnaturalnej siły, przepraszam, że pozwoliłam ci cierpieć przemianą ale taka była konieczność, On jest za silny" Nie wiedziałem o co jej chodzi. Z wiekiem to do mnie dotarło. Wiedziałem, że kiedyś czeka mnie poważna walka. Na śmierć i życie. 
Wiedziałem również, że wilkokrwistym można się stać lub odziedziczyć.
-O czym mówisz? -Popatrzyła na mnie zdziwiona.
-Chodzi mi o jaśnienie oczu na żółto. O twoją siłę.
-Wiesz? - W jej głosie słyszałem niedowierzanie.
-Wilkokrwista. -Rzuciłem bez zastanowienie.
-Co?
-Jesteś wilkokrwistą. -Wyjaśniłem. - To wyjaśnia żółte oczy oraz siłę. Przyglądałem się twoim ruchom, są zwinne, szybkie, zdecydowane i...pewne.
-Nie uwierzyłabym ci nigdy w życiu gdyby nie to, że coś dziwnego się we mnie dzieje. Jak to możliwe, nigdy nic nie odczuwałam. -Wystraszyła się.
-Z wilkokrwistymi bywa różnie. Albo jesteś nim od urodzenia albo przez ugryzienie stajesz się nim. Ugryzło cię coś podobnego do psa w ostatnim czasie?
-Nie, na pewno nie. -Zaprzeczyła.
-Czyli zostaje opcja genetyki. Twoi przodkowie musieli mieć w sobie krew wilków. 
-Moi rodzice są normalni - Zaprotestowała.
-To nie koniecznie musieli być rodzice. Jeśli w całej rodzinie był chodź jeden członek z krwią wilka to przez pięć pokoleń może być spokój a w to szóste wejdzie wilcza krew.
-Niemożliwe. -Uklękła i schowała twarz w dłoniach. - Chcesz mi oświadczyć, że zmieniam się w jakiegoś kundla? - Spojrzała na mnie ze łzami w oczach.
-Nie 'jakiegoś kundla' tylko wilka. Wilki są szlachetnymi zwierzętami i nie do końca się w niego zmieniasz, gdy nauczysz się nad tym panować będziesz mogła przebierać postać wilka na życzenie. W wilkokrwistości chodzi o to, że od urodzenia masz w sobie pokłady wilczej krwi, są one oddzielnymi komórkami w ciele ale nie są uwalniane do krwiobiegu dopóki osoba nie osiągnie danej dla niej dojrzałości za równo fizycznej jak i psychicznej. Czasem są to trudne sytuacje w życiu a czasem osiągnięcie jakiegoś wieku. W ten czas przegrody, które trzymały w zamknięciu krew wilka pękają i wilcza krew miesza się z naszą ludzką. Kilka dni później zaczynają się sygnały typu świecące oczy, pojawia się wielka siła, stajesz się szybsza, lepiej widzisz i słyszysz, za pomocą węchu wyczujesz nawet ludzkie emocja, tak jak ja w tej chwili czuję, że mimo strachu i niewiedzy jesteś ciekawa. - Uśmiechnąłem się do niej, na co jej kąciki również drgnęły. - Pamiętaj. Wilcza krew to nie kara i potępienie. To dar. Jesteś wyjątkowa. - Podszedłem do niej, schyliłem się i popatrzyłem na jej twarz. Teraz z bliska dostrzegłem jej naturalność; twarzy nie pokrywała tona podkładu i cieni. Miała piękne, duże błękitne oczy, które w tym momencie spoczęły na mnie. Podniosłem się i podałem jej dłoń. - Tak w ogóle jestem Hunter.
-Miło poznać - Pierwszy raz od początku naszego spotkania wyczułem, że jej uśmiech jest prawdziwy. Nie wymuszony. - Jak to jest być zwierzęciem? -Nie spodziewałem się tego pytania ale byłem zadowolony, że się tym, interesuje. Ta dziewczyna ma coś w sobie, co pozwala mi jej zaufać. Otworzyć się przed nią. 
W końcu mamy sporo wspólnego.
-Ja traktuję to jak odskocznię od rzeczywistości. Pozwala mi zapomnieć o tym co się dzieje w moim życiu. A dzieje się sporo. - Dodałem po chwili. - Zawsze sobie myślę, że gdy ląduje w lesie, na czterech łapach jako ktoś inny mogę uciec od problemów ale staram sobie uświadamiać, że wcale nie jestem inną osobą.
-Piękne. - Stała się poważna.
-Słucham?
-Pięknie to ująłeś. 
-Trochę się przeszło w życiu - Zaśmiałem się bezgłośnie. Postanowiłem ją trochę zaskoczyć. Skupiłem się i otworzyłem szerzej oczy aby rozbłysły. 
-Twoje oczy...
-Widzisz, świecą się a mnie to nie krzywdzi, gdy są żółte znaczy, że szczególnie się na czymś skupiam, wyostrza mi to automatycznie wszystkie zmysły. Widzę i słyszę o wiele lepiej. Czuję wszystko. - Mrugnąłem i oczy powróciły do swojego poprzedniego koloru; szarego.
-Niezwykłe. -Wyszeptała.
-Jak ty. - Odpowiedziałem.

Jak się podobał rozdział? Zostawiajcie opinię!!! Zaczerpnęłam nazwę wilkokrwisty z serialu Wolfblood (który gorąco polecam :) ) bo uznałam, że ta nazwa pasuje tu idealnie. 
Jak spodobały się wam w tym rozdziale historię opowiadane przez Huntera?
Co myślicie o Lunie? Podoba wam się mniej czy więcej niż Even?

INFO

Spodziewajcie sę jutro rozdziału ^^ już prawie gotowy :P

Rozdział 2

Zapraszam na kolejny rozdział :)

''Hunter" słyszę nawoływanie. "Hunter, pomóż mi" głos był dziwnie spokojny...I znajomy. W tedy ją zobaczyłem. Moja matka. Ubrana była w białą suknię. Na jej brzuchu tliła się jak pochodnia czerwona plama. Plama krwi. Naprzeciwko stał mężczyzna z bronią w ręku, nie ruszał się. Mama powinna nie żyć ale tak nie było. Chciałem podbiec i jej pomóż lecz natrafiłem jakby na barierę ze szkła. Waliłem pięściami w szybę, krzyczałem. Nic to nie dawało.
-Hunter? -Usłyszałem świadomia. - Hunter, czy ty aby na pewno dobrze się czujesz?
Obudziłem się i ujrzałem pochyloną nade mną ciotkę.
-A co miałoby mi być - Powiedziałem, robiąc przerwę na ziewanie.
-Nie wiem czy to normalne, że śpisz do godziny trzynastej - Zmartwiła się ciocia.
-Nie mogłem wczoraj zasnąć -Bo biegałem sobie w wilczej postaci po lesie - To chyba przez ten natłok zdarzeń.
-Jesteś strasznie rozpalony - ciągnęła ciotka - Nie wezwać lekarza?
-Ciocu na prawdę nic mi nie jest - zapewniłem ją - Jak tylko źle się poczuję, dam znać. -Obiecałem.
-No dobrze ale proszę, zbieraj się już powoli, na dole czeka śniadanie...I zimna kawa - dodała po chwili.
Dorothy wyszła z mojego pokoju. Zawsze patrząc na nią przypomina mi się mama. Obydwie miały długie, lekko kręcone, ciemne włosy. Były wysokie i szczupłe. Mama była od ciotki młodsza o pięć lat. Mama.
Wstałem, spałem w krótkich spodenkach, w dzień staram się to maskować ale jako pół wilk mogę być i stałocieplny i zmiennocielny a wolę jak jest mi  ciepło.
Podszedłem do szafy, poskładane ubrania wypełniały cztery pułki czarną koszulkę, granatowe dżinsy i skierowałem się w stronę łazienki, która również znajdowała się w pokoju. Wziąłem szybki prysznic i zszedłem na parter. Na stole czekały na mnie wystygnięte tosty i zimna kawa. Kocham zimną kawę...
Po skonsumowaniu śniadania postanowiłem, że pójdę na miasto po zakupy, wyręczę ciocie. Zgarnąłem z lodówki listę z zakupami, która zawsze zwykła tam wisieć, narzuciłem na siebie czarny płaszcz i wyszedłem z domu.
Z ciekawości wszedłem do księgarni, może znajdę jakąś fajną książkę na wieczór. Księgarnia u Fogga była jedną z nielicznych jaką można było u nas znaleźć. Na samym progu poczułem wspaniały zapach starego druku i papieru. Podszedłem do regału książek fantasy. Tyle tytułów i którą wybrać. Mój wzrok zatrzymał się na książce o tytule "Mroczny Blask" coś wręcz mnie do niej przyciągało. Uznałem, że będzie to idealna lektura na nudę. Wziąłem książkę z regału i udałem się do kasy. Tłoków nie ma.
-Dzień dobry - odezwała się kasjerka, gdzieś już słyszałem ten głos. - Zapakować?
-Tak poproszę. - już wiem skąd ją kojarzę- Widzę, że to tym razem ja wpadłem na ciebie. - odpowiedziałem z uśmiechem.
Kasjerka uniosła wzrok do góry.
-No tak, obiłam ci palce spadającymi książkami -Przypomniała sobie.
-Można to tak ująć. Tak w ogóle jestem Hunter. -Przedstawiłem się.
-Even, miło mi -Odpowiedziała. Teraz dostrzegłem, że ma szare oczy, małe, pełne usta i prosty nos. Jest ładna, muszę to przyznać.
-Myślę, że w ramach rekompensaty za te obite palce należy mi się wyjście z tobą na kawę -Zaproponowałem.
-Z miłą chęcią -Odpowiedziała blondynka.
-O której kończysz?
-Mogę nawet teraz -oznajmiła. - To księgarnia moich rodziców, w weekendy normalnie jest zamknięta ale jeśli chcę mogę sobie w tedy tu dorabiać.
-Jeśli tylko chcesz to zapraszam. -Rozłożyłem szeroko ramiona. - Czekaj, może najpierw zapłacę?
-A weź sobie to za darmo, leży tu drugi rok i jak widać nie ma najmniejszego zamiaru dać się sprzedać. -powiedziała Even, wychodząc zza lady.
Wyszliśmy z księgarni, ona zamknęła drzwi, udaliśmy się w stronę kawiarni "Jak w domu"
-Uczysz się w West high school? Nigdy wcześniej cię nie widziałem. -Zagadałem.
-Nie, chodzę do Ambers HS. -odpowiedziała- do West wpadłam, żeby zabrać książki, których nikt nie wypożyczał.
-Sprzedajecie je później w księgarni? -zaciekawiłem się.
-No, powiedzmy, że sprzedajemy. - zaczęła - Przeważnie każda kończy jak ta którą wziąłeś, tylko z taką różnicą ich nikt nie bierze.
Doszliśmy do kawiarenki. Zajęliśmy miejsce pod oknem. Zamówiłem mrożone cappuccino a Even ice tea cytrynową.
-Daleko stąd mieszkasz? -Zapytała dziewczyna.
-Może ze trzy przecznice, a ty?
-Jakoś też, a jaka ulica? -ciągnęła dalej.
-Ice Street 21 -odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
-No to mieszkamy prawie, że po sąsiedzku, ja Back Street. - Odpowiedziała z zabawnym zapałem.-A czym zajmują się twoi rodzice? -kontynuowała.
-Rodzice nie żyją, mieszkam z ciotką. -zasmuciłem się, ona to chyba dostrzegła. Popatrzyła się na mnie przepraszającym wzrokiem.
-O, wybacz, nie wiedziałam i...
-Nic się nie stało - Wysiliłem się na uśmiech. - Mama była krawcową a tata prawnikiem -dodałem.
Posiedzieliśmy tak jeszcze godzinę, wymieniliśmy się numerami i poszliśmy w swoje strony.
Jednak ją nie poszedłem do domu...
Postanowiłem, że zanim zrobię zakupy, odwiedzę las.
Czasem najbardziej boli mnie to, że muszę okłamywać przyjaciół, nie mogę im powiedzieć, co tak na prawdę czuję czy myślę, wszystko muszę ukrywać. Tak. Zdecydowanie to boli.
Tak rozmyślając dotarłem do miejsca gdzie drzewa zaczynają się zagęszczać. Nie chce się zmieniać, ktoś kto zobaczyłby wilka w naszych okolicach zapewne zdziwiłby się. Wolę zostać tajemnicą.
Wchodząc głębiej w las celowo zboczyłem że ścieżki. I tak nie zgubiłbym się, te lasy znam jak własną kieszeń.
Po czasie dotarłem do strumienia. O dziwo nie byłem sam. Przede mną zauważyłem...

No to tego dowiecie się w następnym rozdziale :) 
Kiedy będzie rozdział zależy tylko od was, czym dostrzegamy większą aktywność tym jestem skłonna pisać rozdziały codziennie ^^

Rozdział 1

Proszę o zostawienie opinii w komentarzu :)

Mam na imię Hunter. Chodzę do liceum. Jaki jestem? Wielu sądzi, że kreatywny, wysportowany, czy mądry. Dziewczyny uważają mnie również za przystojnego, bad boy'a. Czy się taki czuję? Nie wiem.

Ale wiem jedno. Czuję się pusty. Czuję, że jakiś kawałek mnie jest zagubiony niczym fragment układanki a moim zadaniem jest odnalezienie go.

Idę szkolnym korytarzem. Nagle zza zakrętu wpada na mnie jakaś dziewczyna, sterta książek, które niosła z hukiem upadła na ziemię. 

-Ojej, przepraszam - Schyliłem się aby jej pomóc.

-Nic się nie stało - Odpowiedziała - mogłam bardziej uważać. - nie widziałem jej nigdy wcześniej. Była dość wysoka, zważywszy na to, że sięgała mi za szyję a miałem prawie metr dziewięćdziesiąt. Miała włosy do ramion, były cudownie blond.

-Przepraszam, spieszę się, może kiedyś znowu na siebie wpadniemy-powiedziała nieznajoma odchodząc. Pomachałem jej ręką.

Nagle poczułem ból głowy, wiem co on oznacza. I nie cieszę się z tego. Czym prędzej pobiegłem do dobrze mi znanego schowka na drugim piętrze. Zatrzasnąłem za sobą drzwi. Moje oczy rozbłysły jak gwiazdy, kolorem niebiesko-białym. Przed oczyma ukazał mi się obraz jadącego samochodu. Siedzieli w nim moi rodzice, tata kierował a mama szukała czegoś w torebce. Był to jesienny wieczór. Liście opadając na ziemię tworzyły morze barw. Samochód wjechał na skrzyżowanie. Znienacka wyjechał wielki tir i uderzył w auto moich rodziców, które zaczęło dachować a później płonąć. Na miejsce przyjechała policja i pogotowie. Tira już tam nie było, tak samo jak dusz moich rodziców. Widziałem chodź nie chciałem jak ratownicy wynoszą zmasakrowane ciała Mathew'u i Idy Blake'ów - najdroższych i najwspanialszych ludzi jakich dał mi los a teraz okrutnie mi ich odebrał. 

Powracam do świadomości. Od śmierci moich rodziców minął miesiąc, ciężko mi poukładać wszystko na nowo.

Wyszedłem ze schowka na miotły. Udałem się w stronę szatni, wziąłem czarny płaszcz i skierowałem się w stronę wyjścia.

Aktualnie mieszkałem z ciotką. Była ona siostrą mamy a za razem najbliższą rodziną jaką znałem. Ciocia Dorothy mieszkała w dosyć dużym domu. Był on dwupiętrowy ze sporą ilością pokoi, mój znajdował się na poddaszu, sam go wybrałem. Wydawał się taki cichy i przytulny. 

Podszedłem do drzwi, wsunąłem do zamka klucz i przekręciłem dwa razy.

-Hunter? - Zawołała ciotka - Hunter, to ty?

-Tak, tak, ja - odpowiedziałem jej - jakby co to jestem na górze.

-Zejdź później na obiad - krzyknęła, gdy byłem w połowie drogi po schodach.

Mój pokój znajdował się na końcu korytarza. Otworzyłem drzwi, wszedłem do środka i rzuciłem plecak w kąt. Następnie padłem na łóżko. Poleżałem tak chwilę rozmyślając o różnych sprawach na przykład takich jak kiedyś dostałem od mamy książkę, która do dziś jest moją ulubioną "Wybrańcy Nocy". Jeden jej cytat zapadł mi w pamięci "Wspomnienie straconej miłości jest jak wściekły pies, może nas przeżreć do szpiku kości, tylko z taką różnicą, że pies kiedyś odpuści". Przekonałem się o tym na własnej skórze. 

Otrząsnąłem się z zamyślenia, wstałem i podszedłem do biurka. Usiadłem na obrotowym fotelu, wziąłem ołówek i zacząłem coś gryzmolić na kartce. Nagle otworzyły się drzwi mojego pokoju.

Stanął w nich mój najlepszy kumpel Spencer.

-Hej stary, co tak sam siedzisz? Chodź do mnie, przyszło kilka osób porozweselamy cię jakoś. -Od śmierci moich rodziców Spen zawsze stara się mnie pocieszać. 

-Nie mam ochoty, serio. - Nie mam ochoty świecić przed wami oczami jak choinka. Nawet mój przyjaciel nie zna mojego sekretu. Nie wie, że potrafię się zmieniać w wilka. Pomaga mi to w najtrudniejszych chwilach, kiedy myślę, że mnie rozniesie wymykam się przez okno, odchodzę kawałek w las i po prostu staję się kimś innym, kimś kto jest wolny i dziki i kogo nic nie interesuje. Żadne zasady.- a po za tym źle się czuję.

-Dobra nie wyciągnę cię do siebie, to ja rozgoszczę cztery litery u ciebie. - zdefiniował.

-OK. 

Otworzyłem laptopa i zacząłem przeglądać internet. Spenowi zaczynało się powoli nudzić i dał mi to zbyt przesadnie do zrozumienia, zaczął ziewać i się przeciągać. Spojrzałem na zegar, który wskazywał godzinę dwudziestą pierwszą. Ale ten czas szybko mija - pomyślałem.

-Zwijam się, myślałem, że dam radę jakoś się z tobą dogadać ale cóż, mówi się trudno. - Pożegnał się Spencer.

-Mi też było miło porozmawiać -Ironia, coś co wychodzi mi najlepiej. Mam szczęście, że Spen nie lubi się obrażać.

Wychodząc zapomniał zamknąć za sobą drzwi. Wstałem i poszedłem to zrobić za niego. Odwróciłem się i popatrzyłem w stronę okna. Mam wielką ochotę wyskoczyć przez nie i wylądować na czterech łapach. Kocham las nocą. Daje mi jakiś wewnętrzny spokój. Jednym susem znajduję się pod oknem, otwieram je i trzymając się gałęzi i dachu wyskakuję. Mogę skakać z wysokości i się nie łamać, to zasługa wzmocnionych i amortyzowanych kości. Dzięki moim zdolnościom w postaci człowieka mam wiele udogodnień takich jak świetny wzrok, czy szybkość. Ale oprócz tej fizyczności mam wilczą psychiką. Rodzina jak dla wilka wataha jest dla mnie najważniejsza a gdy ginie jakiś członek reszta niezwykle to przeżywa. Mimo, że moi rodzice byli normalni to i tak stanowili moje stado, które nagle straciłem. Bezpowrotnie straciłem.

Nie. Nie chcę o tym myśleć. Puszczam się biegiem w stronę lasu, na szczęście jako człowiek jestem dość wytrzymały. Gdy zaczynają pochłaniać mnie zagęszczające się drzewa stopuję. Opieram się plecami o gruby dąb łapiąc oddech. Odchodzę od pnia. Staję mocno na ziemi i lekko rozstawiam nogi. Zaciskam dłonie w pięści, zamykam oczy i łapię głęboki oddech. Otwieram oczy które nagle stały się jasno-błękitne. Czuję jak gotuje się całe moje ciało. Po chwili stoję już nieco niżej, na czterech łapach i z ogonem. 

Biegnę. Tylko na to mam ochotę, na bieg. Nie zatrzymuję się. Zwinnie omijam drzewa. Zapewne płoszę właśnie całą leśną zwierzynę. Dobiegam do wzgórza, które nazwałem Wilczym Wierchem, wchodzę najwyżej jak się tylko da, siadam i patrzę w niebo. Uwielbiam obserwować gwiazdy. Może moi rodzice w tym samym momencie patrzą na to samo? Brakuje mi ich. 

Pora się ogarnąć, trzeba żyć dalej. Tak. Postanawiam. Wracam do porządku dziennego. Rodzice na pewno nie chcieliby, żebym był teraz w dołku, oni chcieli dla mnie zawsze dobrze, nie chcę ich zawieść.

Posiedziałem tak z dwie godziny i pobiegłem w miejsce z którego wyruszyłem. Stanąłem, patrząc się w ziemię, skupiłem się i wylądowałem z powrotem na dwóch nogach.

Wślizgnąłem się po cichu przez okno i położyłem się do łóżka. Nie chciało mi się spać, po prostu chcę odpoczywać.

To byłaby pierwsza część historii o Hunterze, podoba się? Czekam na komentarze, bo chciałabym wiedzieć czy ktoś w ogóle czyta, jak nie to raczej następną część jak i kolejne, które napiszę zachowam dla siebie i moich znajomych :)

WSTĘP

"Jestem Hunter, lubię obserwować gwiazdy. Kocham las."